De deur van de lift gaat open: Arlo loopt naar buiten met een stuk van een bank. Hij neemt het ergens mee naar toe, waar nog ongeveer 25 gelijksoortige stukken liggen. Hij snuift, zijn collega Daan ook en dan barsten ze in lachen uit.

“Nooit gedacht dat deze baan zo zou zijn!”

“Dit was tenminste de laatste rit. Nu begint de pret!”
“Hoe hebben ze ons kunnen overtuigen?”

Arlo en Daan zijn op een kantoor. Aan de andere kant van het bureau, laat iemand hen de schetsen zien van een reeks banken en tafels in een open ruimte.

“Dit is het effect wat we willen creëren: ze moeten op een natuurlijke steen lijken en we zijn van plan om Microtopping te gebruiken.”
“Iets beters konden we niet wensen.”
“Het zal een uitdaging worden.”
“We zijn niet bang: we hebben een oude bus bekleed met Microtopping en het omgetoverd tot een cocktail bar.”

“Dit is niet wat ik bedoelde.”

Arlo en Daan zijn weer samen. Dit keer in een pakhuis, waar ze tafels en banken uit elkaar halen, zodat ze makkelijker de vrachtwagen ingeladen kunnen worden, die ze naar de bouwplaats zal brengen.

“Dit is wat ik bedoelde met uitdagend!”
“Laten we hopen dat het in de lift gaat passen.”
“Ik ga echt nooit meer Tetris spelen!”

In de grote kamer, die is verlicht door grote erkers, nemen de verschillende meubels hun vorm aan.

Dichtbij hen in de buurt, mixen de twee de poeders en vloeistoffen om te beginnen met het aanbrengen van Microtopping.

“Na de laatste keer met de lift te zijn geweest, dacht ik dat we het ergste gedeelte achter de rug hadden.”
“Ben je zenuwachtig?”
“Een klein beetje.”
“Heb je er zin in?”
“Ja!”
“Als je deze twee in de juiste verhouding mengt, zal het resultaat verbluffend zijn!”

In de grote kamer, verlicht door de erkers, gaat het werk verder. Al een aanzienlijk groot deel is klaar. De twee zitten op hun knieën en  gaan helemaal op in hun werk. Ze verspreiden het mengsel over het oppervlak met een spaan. Naast hen op de vloer, liggen andere rollers en gereedschappen, die nodig zijn voor de volgende stap: Microtopping er als een natuursteen uit te laten zien.

Ze staan bijna gelijktijdig op, om hun pijnlijke ruggen te strekken en hun blik blijft hangen bij de bank die ze zojuist hebben afgewerkt.

“Ik had het me precies zo voorgesteld.”

“Alles bij elkaar genomen, was het gedeelte met de lift het ergste.”

“Ik ben het met je eens. Vanaf nu af aan neem ik alleen nog maar de trap!”

Ze lachen hardop.
“Wacht maar totdat je thuiskomt, en je kinderen vragen om Tetris te spelen!”