De Brutalistische stijl, die in de jaren ’50 een stempel heeft gedrukt op het concept van de architectuur, heeft onlangs de charme van vroeger herwonnen en werd de hoofdrolspeler in vele hedendaagse projecten.
Destijds was de gewoonte om cement te gebruiken voor de bouw van gebouwen die gekenmerkt werden door een aanzienlijke omvang en dit was te wijten aan de gunstige kosten van het materiaal en de hoeveelheid ervan. Na water was het dan ook de tweede meest gebruikte grondstof ter wereld.
Tien jaar later werd de Brutalistische stijl een internationale beweging die voortdurend in opkomst was en die vroeger kleine dorpjes waren met bescheiden kenmerken en landschappen, gekenmerkt door de routine van de lokale bevolking, veranderden in moderne steden met massieve wolkenkrabbers van cement, maar verlicht door glimmende glazen muren. Deze betonnen structuren konden niet onmiddellijk de hele bevolking aanspreken, omdat ze een sterke verandering in de moderne architectuur vertegenwoordigden; en zo werden ze symbolen van wat gehaat had moeten worden, want in tegenstelling tot historische omgevingen.
Na verloop van tijd heeft de visuele acceptatie van het Brutalisme de overhand gekregen en de indrukwekkende aanwezigheid van deze gebouwen heeft de liefde van verschillende mensen weten te winnen. Deze tijdloze giganten met een eigenaardige monochrome uitstraling, niet alleen aan de buitenkant maar ook aan de binnenkant, zijn nu architectonische schatten om te bewaren. Ze vormen de ideale achtergrond voor artistieke projecten met een minimalistische stijl, omdat ze de diepe betekenis en het artistieke concept van de tentoongestelde stukken kunnen laten opvallen.